365 dni do Głodowych Igrzysk

Clove

                To był jeden z tych dni, kiedy wszystko wydaje się nieostre. Kontury przedmiotów zacierały się, jakby tak naprawdę wszystko zostało ze sobą zlepione. Dopiero, gdy skupiłam się na czymś bardziej mogłam dostrzec, czym tak naprawdę było. Pamiętam, że siedziałyśmy same w salonie. Powietrze wokół wypełniała dziwna cisza. Zaczęłam zastanawiać się, czy nie szykuje się na burzę – tę dosłowną i przenośną.

 - Wierzysz w przeznaczenie, Clove? – Głos mamy rozbił panującą atmosferę, ale wcale jej nie polepszył. Na dźwięk słowa „przeznaczenie” mimowolnie przeszły mnie dreszcze. Odwróciłam się w jej stronę, ale nie odpowiedziałam. Wydawało mi się, że kiedyś już o to pytała.

- Powiedz, czy w nie wierzysz? – Rozległ się jej szept. Patrzyła prosto na mnie. Wiedziałam, że muszę coś powiedzieć. Ale jak to wyrazić? Przecież byłam dzieckiem – co ja mogłam wiedzieć na ten temat? Chcąc nie chcąc, otworzyłam usta i udało mi się ułożyć je tak, aby wypowiadane dźwięki utworzyły odpowiednie słowa:

 - Tak mi się wydaje – stwierdziłam nieco głośniej od niej. To było dziwne. Nie, ta cała sytuacja była dziwna. Mama znów skupiła swój wzrok na mojej twarzy, a mięśnie jej twarzy szybko się napięły. Szczęki zacisnęły. Z oczu promieniowała nicość – nie widziałam w nich ani odrobiny życia. Jakby była lalką.

Trwało to krótką chwilę. Nim się obejrzałam, znów wszystko było w porządku. Brązowe refleksy zatańczyły dookoła jej tęczówek i rozluźniła się. Nawet kąciki ust uniosły się nieznacznie w górę.

 - W takim razie, niech los zawsze ci sprzyja – odpowiedziała. Zdawało mi się, że słyszałam tam nutkę ironii. Zaczęłam wątpić w swoje słowa, a chwilę potem tłumaczyć się. Nie lubiłam nie mieć racji. Szkoda, że wtedy jeszcze nie wiedziałam, że każdy ma swoją rację.

 - No, bo myślałam, że… - zaczęłam, lecz wtedy spostrzegłam, że jestem sama. Nawet nie zauważyłam, kiedy mama ulotniła się z salonu. Westchnęłam i opadłam na kanapę. Chciałam sięgnąć po ramkę ze zdjęciem, która od lat stała ciągle w tym samym miejscu. Jak się okazało – tym razem jej nie było.

Zmarszczyłam brwi, zastanawiając się, o co tu chodzi, a wtedy, jakby w odezwie na moje przemyślenia, w głębi domu rozległ się donośny dźwięk budzika.

Otworzyłam oczy i wówczas dotarło do mnie, co się dzieje. Niespodziewanie rozległ się kolejny potwornie głośny odgłos. Tym razem, był on jednak o wiele gorszy, niż ten ze snu.

 - 73. Głodowe Igrzyska czas zacząć!

Ok, wiem, że trochę zwlekałam z tym rozdziałem i pewnie nie zaskoczyłam Was jego długością. Powiedzmy, że miałam chwilowy brak weny, a naszła mnie ona dopiero wczoraj w nocy. Do tego musiałam zająć się rpg igrzyskowym.

Do napisania!